همین که شما دست به بازی کردن یک بازی آنلاین رقابتی بزنید، یعنی قبول کرده‌اید که انتقادهای تند و گاهی همراه با الفاظ رکیک دیگران را بشنوید. البته احتمالا شما هم با من موافق باشید که هنگام بازی کردن «کانتر» (بله، درست است همان کانتر خودمان) این اتفاق بیشتر هم می‌افتد. در CS:GO هم‌تیمی‌های مرده‌ی شما می‌توانند همچنان با شما حرف بزنند و این کار را وقتی خیلی سخت‌تر می‌کند که آخرین نفری باشید که از تیمتان زنده مانده است.

این اتفاق بارها و بارها برای من افتاده است و خیلی سعی کرده‌ام که خودم را کنترل کنم. این توصیه‌های بی رحمانه و گاهی هم بی‌شرمانه و بکن نکن‌های گاه و بی‌گاه هم‌تیمی‌هایی که قبل از شما کشته شده‌اند، واقعا آزاردهنده است، اما من یاد گرفته‌ام که به نیمه‌ی پر لیوان نگاه کنم و حالا از این توصیه‌ها که مرا به یک کانتر باز حرفه‌ای تبدیل کرده‌اند متشکرم.

در ادامه مجموعه‌ای از این توصیه‌ها را می‌خوانید. انتقادهایی که سعی کرده‌ام همان لحن زننده و در عین حال طنز را حفظ کنم. می‌توانید ناراحت شوید و احساس کنید دارد به شما توهین می‌شود، یا این‌که واقعا پند بگیرید و در آینده خودتان را از شر عادت‌های غلط بازی خلاص کنید. و این طوری به یک کانتر باز حرفه‌ای بدل شوید.

خشاب عوض نکن

بازی‌های تیراندازی، مخصوصا تیراندازی‌های اول شخص تک نفره، بازی‌کنندگان را نسبت به تعویض خشاب (Reload) چنان شرطی کرده‌اند که انگار کشتن دشمنان بدون یک خشاب پر ممکن نیست. از بین بردن این نیاز ضروری اولین کاری است که بازی‌کننده‌ای که به کانتر مشغول می‌شود باید انجام دهد. بسیاری از تفنگ‌های موجود در این بازی بین 2 تا 4 ثانیه زمان لازم دارند تا مجددا از فشنگ پر شوند، که زمانی کافی برای سر رسیدن یک نفر و یا رد شدن دشمن از منطقه‌ی تحت حفاظت شما است. اما شاید مهم‌تر از این، در لحظات حساس‌تر، صدای تعویض خشاب ممکن است موقعیت شما را لو بدهد. خودتان حسابش را بکنید، آیا ترجیح می‌دهید که یک خشاب پر داشته باشید و دشمن هم بداند که کجا هستید، یا یک خشاب نیمه پر داشته باشید و دشمن کاملا از موقعیت شما گمراه باشد؟

هرگز نباید کارهایی که می‌توانید با چهار یا پنج تیر انجام دهید را دست کم بگیرید. با یک تفنگ معمولی فقط سه یا چهار تیر نیاز است تا یک دشمن را از پای در آورید. این در شرایطی است که قادر به هدشات کردن او نباشید و سلامتی دشمن هم کامل باشد. چیزی که در بازی کم‌تر اتفاق می‌افتد این است که یک نفر سلامتی کامل داشته باشد.

وانمود نکن

چند ماه پیش یکی از هم‌تیمی‌های من در یکی از رقابت‌ها بر سرم داد زد که “چه غلطی داری می‌کنی؟ شرط می‌بندم این را در توئیچ یا یک کوفت دیگه‌ای دیدی، نه؟”. حق با او بود. من داشتم “ADAD” بازی در می‌آوردم (فشار دادن پشت سر هم کلید‌های A و D که بازیکن را به چپ و راست می‌برند). کاری که من می‌کردم هیچ ارزش تاکتیکی یا هدف مشخصی نداشت و من فقط داشتم کاری را که در ویدئویی از یک تورنومنت دیده بودم تکرار می‌کردم. دقیقا مثل زمانی که در فوتبال شروع به دریبل زدن کنی اما هیچ مدافعی روبرویت نباشد.

خیلی خوب است که کارهایی را از دیدن مسابقات بزرگ‌تر یاد بگیرید، اما درک فواید آن کارها در موقعیت یک قدم اصلی برای به کار بستن موفق آن کارها به شمار می‌رود. بعد از مسابقات ESL من یاد گرفته بودم که بعد از پرتاب نارنجک‌های فلش‌بنگ از آن‌جا فاصله بگیرم و نور ساطع شده و همچنین واکنش دیگران را تماشا کنم. کاری که وقتی تورنومنت را تماشا می‌کردم خیلی به نظرم جالب آمد. اما بعدا متوجه شدم که پرتاب نارنجکم اصلا آن‌قدرها خوب نیست که بتواند تضمین کند که من در آن لحظه دشمنان را کور کرده‌ام. فقط داشتم تقلید می‌کردم که تقلید کرده باشم.

خواهش می‌کنم، خواهش می‌کنم اون نارنجک رو پرتاب نکن

نارنجک را زمین بگذار. این طور که من متوجه شده‌ام افرادی که کانتر بازی‌ می‌کنند بیش از حد به نارنجک ایمان دارند. این را از آن‌جایی می‌دانم که جزو آن دسته از افرادی بوده‌ام که نارنجک‌های پرتاب شده را بر می‌داشت و دوباره به سمت دشمنان پرتاب می‌کرد. درسی که من از این حرکت گرفتم این است که نارنجک شما قرار نیست کسی را بکشد. حتا اگر شما «اکبر اوتی» پرتاب نارنجک باشید و نارنجک را مستقیما به دهان دشمن بیاندازید، باز هم نهایتا 57 واحد صدمه می‌زند. اگر اهل CS: Source باشید می‌دانید که در آن بازی هم نارنجک‌ها نهایتا 72 واحد صدمه وارد می‌کردند. حالا پیش خودتان فکر کنید که یک پرتاب دقیق نارنجک می‌تواند فقط به اندازه‌ی دو گلوله آسیب بزند.

تقریبا در همه‌ی مواقع، اما بیشتر در نبردهای تک به تک، تفنگ شما بهترین و سریع‌ترین وسیله برای کشتن افراد است. نارنجک‌های کورکننده در بسیاری از مواقع در کانتر به کار می‌آیند اما نمی‌شود به آن‌ها هم تکیه کرد: شما نمی‌توانید مطمئن شوید که آیا در آن لحظه بینایی دشمن را مختل کرده‌اید یا نه. اگر من به جای دست درازی به سمت کلید 4 بر استفاده از تفنگم اصرار کرده بودم راندهای خیلی بیشتری را با تیم برنده شده بودیم.

هیچ موقعیت چند نفر به یک نفر را به زنجیره‌ای از موقعیت‌های تک به تک تبدیل نکن

این در واقع توصیه‌ای است که بیشتر از همه در گوش بازی‌کننده‌های تازه‌کار خوانده‌ام. وقتی شما سه نفره در مقابل یک نفر یا چهار نفره در برابر دو نفر قرار بگیرید خیلی راحت‌تر می‌توانید برنده شوید. حال آن‌که اگر آرایش دفاعی تیمتان به گونه‌ای باشد که دشمن بتواند یکی یکی افراد شما را از میان بردارد، هیچ‌گاه برنده نخواهید شد. وقتی دارید از یک بمب نشین در مقابل دشمن تضعیف شده محافظت می‌کنید، موقعیت تیمتان باید به گونه‌ای باشد که دشمن برای رسیدن به نفطه‌ی تیررس هم‌تیمی الف مجبور باشد از میدان دید هم‌تیمی ب عبور کند.

ببینم، نکنه از اسلحه‌ی خودت هم می‌ترسی؟

اسلحه‌ی کمری (پیستول) در کانتر کارایی شگفت‌انگیزی دارد. در واقع در نوبت بازی حال حاضر CZ75 که تنها پیستول اتوماتیک به شمار می‌رود، به عنوان یک اسلحه‌ی نزدیک زن با دقت کم ارزش فراوانی پیدا می‌کند، مخصوصا زمانی که AWP تان کار نمی‌کند یا تیرهای M4A1-S تمام شده‌اند. حتا با وجود افزایش قیمت آن به 500 دلار، که قیمت دو تا نارنجک است، می‌توان از آن به خوبی به عنوان یک پشتیبان استفاده کرد.

یارو، واسه چی سینه خیز می‌ری؟

این توصیه به اندازه‌ی سن اشخاص قابل ذکری قدمت دارد، اما هنوز هم مشاهده می‌شود که برخی از بازی‌کنندگان تازه‌کار در سرورهای غیرحرفه‌ای این اشتباه را مرتکب می‌شوند. دید زدن یک گوشه در حالت سینه خیز یا نشسته، همیشه به دشمن این امکان را می‌دهد که راحت‌تر شما را بکشد. اگر کسی در آن لحظه مراقب آن محل باشد، اول سر تفنگتان را می‌بیند و بعد هم خیلی راحت سر خودتان را نشانه می‌رود. اگر نیاز است یک جایی را دید بزنید، همیشه در سنگر خود باقی بمانید و یک لحظه، فقط یک لحظه به اندازه‌ی کافی سرتان را از پشت مانع بیرون بیاورید تا موقعیت دشمن دستتان بیاید. بعد هم خیلی سریع به جای قبلی برگردید، یعنی قبل از آن صدم ثانیه‌ای که احتمال دارد یک نفر به شما شلیک کند.

این‌ها را رعایت کنید و بعد از چهل روز این‌گونه بازی کردن می‌توانید سر هم‌تیمی‌هایتان با عصبانیت داد بزنید و همین‌ها را به آن‌ها گوشزد کنید. فقط هیچ وقت نگویید که این‌ها را از کجا یاد گرفتید!

PC Gamer